Mijn vaatwasser ging stuk. Eigenlijk was het niet eens mijn vaatwasser maar die van een vriendin. Het was het einde van de maand. Mijn reserves waren uitgeput en ik had net ontdekt dat ik binnen twee maanden de lening op mijn huis niet meer zou kunnen afbetalen. Het weer was broeierig en de nachten waren zo zwoel dat mijn vijfjarige moeite had om te slapen. Ik was doodop. Niet alleen fysiek moe maar het moe. Alleenstaande ouder zijn, de geldzorgen, voor ieder probleem zelf weer een oplossing moeten vinden.

Ik besloot voor die kapotte vaatwasser hulp te zoeken op Facebook. Of er iemand was die er genoeg verstand van had om ‘m te fiksen? Een aantal flauwe plezanterikken maakten volstrekt nutteloze opmerkingen. Eén vriendin, en later nog een vriend, boden concrete hulp aan. De meeste comments waren tips om het probleem te verhelpen met de boodschap: doe het gewoon zelf! Vriendinnen die terecht fier verkondigden dat zij hun wasmachine of vaatwasser zelf hadden gemaakt met de hulp van vrienden YouTube en Google.

Alle goede bedoelingen ten spijt, zakte de moed me in de schoenen. Ik kende dit scenario. Toen ik mijn huis net gekocht had en mijn zorgen en vermoeidheid deelde met vrienden, hoorde ik tig keer: ‘Ach, bij ons was dat hetzelfde’. Daarop volgden dan bemoedigende woorden als ‘dat passeert ook’ of ‘je kan het’ en dies meer.

Natuurlijk kan ik het. Soms wil ik het gewoon niet meer. Niet meer alleen. Want zolang mensen in meervouden als ‘bij ons’ kunnen spreken, is mijn leven echt niet hetzelfde.

Echt niet.

Zolang je zelf niet hebt moeten leren dat er een verschil is tussen hout- en steenboren en elk gat in elke muur niet zelf hebt geboord. Zolang je niet elke kader of elk kastje zelf hebt opgehangen.

Zolang je niet elk bed zelf hebt verschoond, de lakens eigenhandig in de wasmachine hebt gestopt en ze er daarna ook zelf weer hebt uitgehaald. Ze dan opgehangen en ze na het drogen al dan niet zelf hebt gestreken en in de kast hebt gelegd. Zolang hetzelfde niet geldt voor iedere t-shirt, trui, broek, sok, onderbroek, pyjama of handdoek.

Zolang je elke vierkante centimeter van de vloer niet altijd zelf hebt gestofzuigd en gedweild. Zolang je ieder spoor van tandpasta niet zelf hebt weggewreven. Zolang ieder bord, tas, vork of glas niet door jou weer schoon in de kasten is beland.

Zolang je elke snede brood die op de plank ligt, niet helemaal alleen hebt verdiend. Zolang je iedere boterham niet zelf hebt gesmeerd. Zolang je iedere appel, plakje kaas, fles melk of stuk vlees niet zelf bent gaan halen in de winkel. Zolang je iedere ui niet eigenhandig in stukken hebt gesneden en verwerkt tot spaghettisaus of soep.

Zolang je niet ontelbare keren uitnodigingen voor uitjes en etentjes hebt afgeslagen en zweeg over de tien euro die je voorbij de komende anderhalve week moest brengen.

Zolang je de kinderen niet iedere keer zelf naar school hebt gebracht, terug opgehaald, van een gezonde snack hebt voorzien. Zolang jij het niet altijd bent die hen aanmaant tot opruimen, stilte of het leegeten van hun bord. Zolang enkel jij hen niet uit iedere nachtmerrie weer in slaap wiegt.

Zolang je iedere traan niet zelf hebt gedroogd of op eigen houtje hebt moeten beslissen of ze dan nu toch die lepel Perdolan moesten krijgen.

En vooral: zolang niemand tussen al die bedrijven door, ooit zijn of haar armen rond je heeft geslagen. Zolang je lijf ‘s avonds in bed niet overloopt van de woorden en zorgen die je bij gebrek aan partner hebt ingeslikt.

Kunnen we tot zolang afspreken dat je niet meer tegen me zegt dat ons leven en onze zorgen hetzelfde zijn? Ik beloof dat ik ook nooit zal zeggen dat jij het gemakkelijker hebt. Want begrijp me niet verkeerd: ik wil niet beweren dat mijn leven moeilijker is dan het jouwe of dat jij geen problemen zou hebben omdat je een partner hebt. Onze situaties zijn gewoon niet meer of minder dan: niet hetzelfde.

En die vaatwasser? Die is gefikst. De ene vriendin die reageerde en niet toevallig ook alleenstaande is, kwam dezelfde avond nog naar me toe. We aten, we vezen het ding open, we startten de computer op en twee kleine ontploffinkjes later was het ding gemaakt. Met de hulp van mijn vrienden YouTube, Google en De Vriendin Die Iedereen Engeltje Noemt Maar Er Zelf Een Is.